ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΤΖΕΚΤ
Olympus 12 Refuge Trail
Το «Ενώνοντας τα 12 καταφύγια του Ολύμπου» ήταν ένα σόλο ορειβατικό ταξίδι που ένωσε 12 καταφύγια του Ολύμπου σε μια ενιαία πορεία για 14 ημέρες τον Σεπτέμβρη-Οκτώβρη του 2020. Η πρωτοβουλία συνοδεύτηκε από μια καμπάνια crowd-funding με σκοπό την οικονομική ενίσχυση του έργου των εθελοντών της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης (ΕΟΔ).
Ελληνική Ομάδα Διάσωσης
Η Ελληνική Ομάδα Διάσωσης είναι μία εθελοντική οργάνωση με πάνω από 2.000 μέλη σε 31 παραρτήματα σε όλη την Ελλάδα. Μέλη της συμμετέχουν από το 1978 σε επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης στα βουνά, τη θάλασσα και σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών, τόσο στην Ελλάδα όσο και το εξωτερικό. Σαν μέλος της ΕΟΔ από το 2006, ασχολούμαι ενεργά με την ορεινή διάσωση και τις τηλεπικοινωνίες.
Επιχείρηση μελών της ΕΟΔ στον Όλυμπο, Οκτώβριος 2017
Το τμήμα Ορεινής Διάσωσης είναι το αρχαιότερο τμήμα στην οργάνωση, με πάνω από 27 χρόνια εμπειρίας. Με ένα πανελλαδικό δίκτυο 300 εθελοντών, κάθε χρόνο συνδράμει σε περίπου 500 επιχειρήσεις σε όλη την επικράτεια. Η ΕΟΔ είναι η μοναδική οργάνωση στην Ελλάδα που είναι μέλος στην Παγκόσμια Ομοσπονδία Ορεινής Διάσωσης (ICAR). Οι εθελοντές της εκπαιδεύονται συνεχώς πάνω στην ορεινή διάσωση και την χιονοδρομική ασφάλεια. Ταυτόχρονα, όμως, εκπαιδεύουν και ενημερώνουν πολίτες ώστε να μειωθούν τα ατυχήματα και να σωθούν ανθρώπινες ζωές.
Στιγμιότυπο από την διάσωση του 23 χρονου στην Αϊτή το 2010
H ΕΟΔ έχει συμμετάσχει σε πολυάριθμες αποστολές μετά από καταστροφικούς σεισμούς, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε χώρες, όπως η Χιλή, η Σερβία, το Μαρόκο, το Αφγανιστάν και το Ιράν. Η διεθνής προβολή μετά τον μεγάλο σεισμό της Αϊτής το 2010 ήρθε σαν επιστέγασμα των προσπαθειών της οργάνωσης. Οι εθελοντές της κατάφεραν να εντοπίσουν και να σώσουν έναν 23χρονο άντρα, τη στιγμή που όλα τα σωστικά συνεργεία είχαν πάψει να ψάχνουν για επιζώντες. Αυτός ήταν κι ο τελευταίος άνθρωπος που εντοπίστηκε ζωντανός μετά από 13 ημέρες στα συντρίμμια.
Κέντρο επιχειρήσεων ΕΟΔ-Θεσσαλονίκη
Το Τμήμα Έρευνας Τεχνολογίας και Τηλεπικοινωνιών (ΤΕΤΤ) έχει στήσει ένα πανελλαδικό ραδιοδίκτυο που έχει συμβάλει καθοριστικά σε πολλές επιχειρήσεις διάσωσης στον Όλυμπο και σε όλη την Ελλάδα. Το ραδιοδίκτυο (146.500 Mhz) αναμεταδίδει κλήσεις κινδύνου και εξασφαλίζει την πλήρη τηλεπικοινωνιακή κάλυψη σε όλα τα πεδία. Καλύπτει τις καθημερινές ανάγκες επικοινωνίας μεταξύ πεζοπόρων, κυνηγών, ορειβατικών ομάδων και καταφυγίων. Το ΤΕΤΤ έχει εγκαταστήσει ασυρμάτους ανάγκης σε διάφορα σημεία του Ολύμπου, ώστε ακόμα κι ένας ορειβάτης χωρίς ασύρματο να μπορέσει να έρθει σε επαφή σε περίπτωση ανάγκης.
Camino de Santiago
Η πρώτη έμπνευση για το συγκεκριμένο εγχείρημα ήρθε όταν ήμουν Εράσμους στην Σαλαμάνκα της Ισπανίας. Η μικρή μεσαιωνική πόλη βρίσκεται πάνω σε ένα οργανωμένο δίκτυο πεζοπορικών διαδρομών που ξεκινάνε από την Γαλλία και επεκτείνονται σε όλη την Ιβηρική χερσόνησο, καταλήγοντας στο φημισμένο Santiago de Compostela. Όλοι οι περιπατητές που γνώρισα περιέγραφαν πόσο όμορφη και πνευματική εμπειρία είναι να περπατάς για εβδομάδες για να φτάσεις σε ένα προορισμό. Συζητώντας μαζί τους μ’ έκανε να αναρωτηθώ γιατί με τόση ιστορία, βουνά και τοπία φυσικής ομορφιάς, δεν έχουμε κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα.
Εκουαδόρ
Στο Εκουαδόρ έζησα για αρκετούς μήνες, δουλεύοντας στην πρωτεύουσα Quito, μια πόλη χτισμένη στα 3.000 μέτρα. Ο εγκλιματισμός σε ένα τέτοιο υψόμετρο ήταν δύσκολος τον πρώτο καιρό. Στις εκδρομές γνώρισα πεζοπόρους και ποδηλάτες που έκαναν τα αρχαία μονοπάτια των Ίνκας στις Άνδεις. Η οροσειρά είναι γεμάτη με πανύψηλες κορυφές και εντυπωσιακές διαδρομές. Σε μια από αυτές ανέβηκα για πρώτη φορά πάνω από τα 4.000 μέτρα στην κορυφή του Rucu Pichincha.
Μαλάουι
Η πιο δυνατή εμπειρία της ζωής μου ήταν σίγουρα το Μαλάουι. Ειλικρινά άλλαξε παντελώς την οπτική μου για το τι είναι σημαντικό στην ζωή. Έζησα 1,5 χρόνο σε μια χώρα ανέγγιχτη από τον δυτικό πολιτισμό, η οποία συγκαταλέγεται ανάμεσα στις φτωχότερες χώρες του κόσμου. Και όμως, παρά τον καθημερινό Γολγοθά για ένα πιάτο φαί και νερό, οι ντόπιοι δε χάνουν ποτέ το χαμόγελο τους, την καλή τους διάθεση και την αγέρωχη στάση μπροστά στις δυσκολίες της ζωής.
Μαλάουι
Παρά τις συνθήκες ακραίας φτώχειας, με ελλείψεις σε βασικά αγαθά, όπως ρεύμα και τρεχούμενο νερό, οι Μαλαουϊανοί είναι άνθρωποι τόσο ευγενικοί και καλοσυνάτοι που έχουν δώσει στη χώρα τους το παρατσούκλι «Η Ζεστή Καρδιά της Αφρικής». Ζουν σε μια πλήρη αρμονία με το περιβάλλον αφού παντού, ακόμα και στην πρωτεύουσα Lilongwe, τα σύνορα μεταξύ ανθρώπου και φύσης είναι απολύτως δυσδιάκριτα.
Ο Όλυμπος
Πάντα με μάγευε ο Όλυμπος αλλά μόνο σαν είδα τις αντιδράσεις των ξένων κατάλαβα την μυθολογική του αξία για την παγκόσμια ιστορία. Εμείς εδώ στην Θεσσαλονίκη είμαστε συνηθισμένοι, όταν έχει καθαρή ατμόσφαιρα, να έχουμε σε φόντο το πιο μυθικό βουνό του κόσμου. Ένα Βουνό τόσο μυθικό που εκτός Ευρώπης υπάρχει πολύς κόσμος που νομίζει ότι ο Όλυμπος ήταν στην φαντασία των αρχαίων Ελλήνων. Στα Αγγλικά το Olympian περιγράφει κάτι το μεγαλειώδες, το μαγευτικό. Έχουμε ένα βουνό που συνδυάζει μύθο, ιστορία, πανέμορφη φύση και σχετικά βατές διαδρομές. Γιατί να μην έχουμε και εμείς ένα δικό μας Camino de Olympo?
Με τον Διευθυντή Εκπαίδευσης της ΕΟΔ στην κορυφή του Μύτικα
Ο Ζαφείρης Τρόμπακας είναι ο ιδρυτής της ΕΟΔ και προσωπικά, ένας δάσκαλος στην ορεινή διάσωση και τις τηλεπικοινωνίες. Το «ζην επιχειρησιακώς» είναι το μότο ζωής του ενώ το πάθος του για τον Όλυμπο και τον ασύρματο είναι ασυγκράτητο. Ο ενθουσιασμός του να μεταδώσει την γνώση του είναι ένα από τα στοιχεία που πάντα θαύμαζα πάνω του. Αυτός με πρωτοπήγε στα περισσότερα καταφύγια ανάγκης, ενώ μαζί του ανέβηκα για πρώτη φορά στον Μύτικα το Ιούνιο του 2017.
Σχεδιασμός πορείας στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκα
Η ιδέα για το πεζοπορικό ξεκίνησε σαν ένα σόλο ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης μετά τον εγκλεισμό της πρώτης καραντίνας. Τότε γεννήθηκε η ανάγκη μιας δυνατής, μοναχικής εμπειρίας που θα με φέρει κοντά στα βουνά και την φύση. Έτσι όταν ανέβηκα στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας στα μέσα του Ιουνίου, βάλθηκα να μελετάω τον χάρτη και τις διαδρομές του Ολύμπου. Ασυναίσθητα άρχισα να ενώνω νοητά τα μονοπάτια και τα καταφύγια μεταξύ τους, συνειδητοποιώντας ότι τα περισσότερα μπορούν να ενωθούν μέσα από γνώστες πεζοπορικές διαδρομές. Στην αρχή ήταν τα 8 που γνώριζα και είχα επισκεφτεί ήδη. Στην συνέχεια προστεθήκαν άλλα 2 καταφύγια ανάγκης που προτείνανε φίλοι ορειβάτες και συνάδελφοι της ΕΟΔ.
Υπολογισμός αποστάσεων με τον Νεκτάριο Παρμάκη
Με τον καλό φίλο και έμπειρο οδηγό βουνού, τον Νεκτάριο Παρμάκη, περάσαμε ένα σαββατοκύριακο στην Πετρόστρουγγα σχεδιάζοντας, σβήνοντας και υπολογίζοντας πορείες. Προσπαθούσαμε να βρούμε την ιδανική διαδρομή που θα περνούσε από όσα περισσότερα καταφύγια ήταν δυνατόν. Έπρεπε να λάβουμε υπόψη πολλούς μεταβλητές, όπως οι υψομετρικές διαφορές, η αποφυγή δύσβατων και επαναλαμβανομένων διαδρομών, η καλή σηματοδότηση, τα βατά επίπεδα δυσκολίας, οι προμήθειες κ.α. Στόχος μας ήταν η διαδρομή αυτή να μπορεί να επαναληφτεί και να είναι διαθέσιμη για οποιονδήποτε θα ήθελε να δει όλες τις πλευρές του Ολύμπου. Στο τέλος καταλήξαμε στα 12 καταφύγια (Μπουντόλας, Κορομηλιά, Πετρόστρουγκα, Κρεβάτια, Αποστολίδης, Κάκκαλος, Αγαπητός, Λάκα Χρηστάκη, Σαλατούρα, Άγιος Αντώνης, Μιγκοτζίδης, Λιβαδάκι) αφήνοντας έξω δύο καταφύγια (ΚΕΟΑΧ, Άνω Πηγάδι) εξαιτίας της δυσκολίας να ενωθούν με την κυρίως πορεία.
Τελικός χάρτης της διαδρομής
Πολύτιμος αρωγός σε αυτήν την προσπάθεια ήταν ο Ηλίας και η Ραλού από την Route, μια εταιρία που κατά την γνώμη μου έχει σχεδιάσει τον καλύτερο χάρτη του Ολύμπου. Σε έναν δικό τους χάρτη σχεδιάσαμε την πρώτη διαδρομή με τον Νεκτάριο και έτσι όταν έμαθα ότι ενδιαφέρονταν να υποστηρίξουν την όλη προσπάθεια, ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος. Μαζί τους καταλήξαμε στην τελική διαδρομή μήκους 92,5 χλμ και θετικής υψομετρικής διαφοράς 7.650 μέτρων.
Το φυλλάδιο του εγχειρήματος με τα καταφύγια
Η ανάδειξη των καταφύγιων ανάγκης ήταν ένας από τους βασικούς στόχους του πρότζεκτ.
Ήταν μια πολύ κλασσική ερώτηση όταν έλεγα ότι θέλω κάνω αυτό το ταξίδι, «μα έχει ο Όλυμπος 12 καταφύγια»; Παρά την αυξανόμενη τουριστική κίνηση τα τελευταία χρόνια, πολλοί αγνοούν ότι ο Όλυμπος είναι μια οροσειρά με 55 κορυφές και περίμετρο 150 χμ. Οι κορυφές Σχολιό, Χρηστάκης, Καλόγερος, ο Άγιος Αντώνης δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν τα εντυπωσιακά τοπία του Οροπεδίου των Μουσών και του Ενιπέα. Η νότια και η δυτική πλευρά δέχονται ελάχιστους επισκέπτες κατά την διάρκεια του χρόνου.
Αυτό αποτυπώνεται στα λίγα και εν πολλοίς άγνωστα καταφύγια ανάγκης της περιοχής. Όμως τα ανάγκης έχουν σώσει πολλούς ορειβάτες από άσχημες καιρικές συνθήκες που πολύ συχνά επικρατούν στα μεγάλα υψόμετρα. Η έλλειψη φαγητού και ανέσεων κάνει την διαβίωση αρκετά δύσκολη, άλλα ακριβώς αυτή η απομόνωση σε ένα τοπίο μοναδικής φυσικής ομορφιάς είναι που τα κάνει και τόσο ξεχωριστά.
Ο εξοπλισμός του πεζοπορικού
Οι μεγαλύτερες δυσκολίες σε ένα τέτοιο εγχείρημα είναι το βάρος του σακιδίου, η έλλειψη προμηθειών, η καταπόνηση μετά από πολλές μέρες πορείας και οι δύσκολες καιρικές συνθήκες. Η σωστή προετοιμασία, η επιλογή ποιοτικού ορειβατικού εξοπλισμού και η ατομική ευθύνη είναι στοιχεία ένδειξης σεβασμού προς το Βουνό. Ένας καλός και αξιόπιστος ασύρματος ήταν ζωτικής σημασίας αφού η μορφολογία του Ολύμπου δεν επιτρέπει το σήμα στο κινητό τηλέφωνο στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Είμαι ευγνώμων που σε αυτήν την προσπάθεια είχα μαζί μου τα καταστήματα Πετρίδης, Vita4You, Earhealth, και Monosi Group που μου παρείχαν την δυνατότητα να αγοράσω εξειδικευμένο υλικό.
Εκκίνηση από το καταφύγιο Μπουντόλα στις 22.08.20
Ο Σεπτέμβριος είναι ο ιδανικός μήνας για τέτοιου τύπου εξορμήσεις. Ο καιρός είναι σχετικά σταθερός, το κρύο δεν έχει φτάσει ακόμα στα υψηλά υψόμετρα, ενώ ο Ήλιος είναι πλέον ήπιος για τις μεγάλες πορείες σε αλπικό περιβάλλον. Είναι επίσης ο μήνας με τους περισσότερους επισκέπτες στον Όλυμπο, ένας βασικός παράγοντας σε περίπτωση που χρειαζόμουν βοήθεια. Έτσι την Τρίτη, 22 Σεπτεμβρίου, ώρα 8.30 το πρωί εκκίνησα από το καταφύγιο του Μπουντόλα προς το καταφύγιο της Κορομηλιάς, σε μια μοναχική πορεία 14 ημερών.
Διαδρομή Πετρόστρουγκα-Κρεβάτια
Το πιο όμορφο μονοπάτι του πεζοπορικού είναι το Πετρόστρουγκα-Αγία Κόρη. Το πρώτο κομμάτι πηγαίνει σχεδόν παράλληλα με το μονοπάτι για την Σκούρτα, πριν μπει σε ένα πανέμορφο δάσος με πυκνή πράσινη βλάστηση, εντυπωσιακά δέντρα και ευκρινή σημάδια. Τα σημάδια στα μονοπάτια έχουν διάφορες μορφές: μπορεί να είναι κορδέλες στα κλαδιά, μια καρτέλα ή μια απλή μπογιά στους κορμούς. Παίζουν όμως καθοριστικό ρόλο στην ψυχολογία και επιβεβαιώνουν με ευκολία ότι έχεις πάρει τον σωστό δρόμο. Γενικά έχει γίνει πολύ καλή δουλειά με την σηματοδότηση των διαδρομών στον Όλυμπο, από τους πολλούς μαραθώνιους που διοργανώνονται το καλοκαίρι. Μοναδικές εξαιρέσεις είναι η ανηφόρα στην Κόψη Μπαρμπαλά και το Κίτρος.
Η κόψη Μπαρμπαλά
Η περιβόητη Κόψη Μπαρμπαλά, το δυσκολότερο σημείο της διαδρομής που ένωσε τα 12 καταφύγια του Ολύμπου. Η σόλο ανάβαση 1000 μέτρων υψομετρικής σε λιγότερα από 2 χιλιόμετρα ήταν μια από τις πιο έντονες εμπειρίες τις ζωής μου. Σίγουρα μου έδωσε το σημαντικότερο μάθημα από όλο το πεζοπορικό: πολλές φορές έχεις μεγαλύτερη δύναμη από αυτήν που πιστεύεις ότι έχεις. Όσο και δύσκολη να φαίνεται μια κατάσταση, άμα πιάσεις έναν αργό άλλα σταθερό ρυθμό, με επίμονη και υπομονή θα τα καταφέρεις, θα φτάσεις στο επόμενο καταφύγιο. Είναι όπως έλεγε ο Ντοστογιέφσκι στο ‘Πόλεμος και Ειρήνη’ «Έχω μαζί μου δυο σπουδαίους πολεμιστές: τον χρόνο και την υπομονή».
Πλησιάζοντας το Οροπέδιο
Το εκκλησάκι της Παναγίας Κορυφινής και στο βάθος το καταφύγιο του Αποστολίδη. Η εικόνα αυτή συμβολίζει την δυνατότερη στιγμή στα 12 καταφύγια. Ήταν ακριβώς στο τέλος της πορείας πάνω στην Κόψη Μπαρμπαλά που με κάποιο τρόπο συμβόλιζε την επιθυμία μου να κάνω την υπέρβαση και να ξεπεράσω τους μεγαλύτερους φόβους μου στο βουνό. Ήταν μια στιγμή ευφορίας, όταν συνειδητοποίησα ότι όλο το άγχος για την απαιτητική διαδρομή βρίσκονταν ακριβώς πίσω μου, ενώ μπροστά μου ήτανε μια μέρα ξεκούρασης στα καταφύγια του Οροπεδίου.
Το οροπέδιο των Μουσών
Το Οροπέδιο των Μουσών, με τα καταφύγια του Κάκκαλου και του Αποστολίδη, γεμάτο πορτοκαλί χρώματα και σκιές της ανατολής. Ο δυνατός αέρας (120 χμ/ω) της προηγούμενης μέρας είχε καθαρίσει για τα καλά την ατμόσφαιρα, χαρίζοντας μαγικές εικόνες στον ορίζοντα!
Ανηφόρα ‘Γολγοθάς’
Ο φημισμένος “Γολγοθάς”, το ανηφορικό κομμάτι του μονοπατιού Ε4 λίγο πριν την κορυφή της Σκάλας. Σε όλες τις απότομα ανηφορικές πορείες υπήρχαν σημεία που ένιωθα την κούραση να μην μου επιτρέπει να συνεχίσω. Όμως ένα διάλειμμα 5 λεπτών, λίγο νερό, μια μπουκιά από την μπάρα, και άφηνα τις σκέψεις να χαθούν στην μαγευτική φυσική ομορφιά που απλωνότανε μπροστά μου… Και τότε ήταν απίστευτο πως ένιωθα την ενεργεία μέσα μου να αναπληρώνεται για να συνεχίσω.
Καταφύγιο Ανάγκη Λάκα Χρηστάκη
Η Λάκα Χρηστάκη είναι μακράν το πιο περιποιημένο και καλοδιατηρημένο καταφύγιο ανάγκης του Ολύμπου. Το πέτρινο καλύβι χτίστηκε το 1998 από τον τοπικό Ορειβατικό Σύλλογο Καλυβιών-Κοκκινοπηλού και συντηρείται πολύ τακτικά από τα μέλη του. Είναι προσβάσιμο με αμάξι 4Χ4 τους καλοκαιρινούς μήνες και σε μικρή απόσταση από τις μεγάλες κορυφές.
Κιτρος
Το έτερο δυσκολότερο κομμάτι της συνολικής διαδρομής είναι το μονοπάτι που ενώνει τα καταφύγια ανάγκης της Λάκα Χρηστάκη με την Σαλατούρα. Στο μεγαλύτερο μέρος της, η πορεία είναι σχετικά βατή αλλά στο Κίτρος θέλει ιδιαίτερη προσοχή αφού το μονοπάτι ουσιαστικά σταματάει να υπάρχει. Η απότομη τραβέρσα και η πορεία σε στενή κορυφογραμμή μέχρι τη κορυφή Νάνα είναι εξαντλητική και σε συνδυασμό με την απότομη κατηφόρα μέχρι το δάσος της Σαλατούρας, πολύ επίπονη για γόνατα. Σε μένα, οι δυνατές ριπές αέρα και ο βαρύς σάκος έκαναν τα βήματα μου ασταθή και έτσι χρειάστηκε να αφήσω πίσω μου προμήθειες (νερά, κονσέρβες, μακαρόνια) και να δέσω γόνατα. Για καλή μου τύχη στο επόμενο καταφύγιο με περίμενε ο Ζαφείρης για βοήθεια.
Μέσα στο καταφύγιο ανάγκης Σαλατούρας
Οι δύο μέρες που πέρασα στην Σαλατούρα για αναγκαστική ξεκούραση ήταν απλά απολαυστικές. Η απίστευτη θεά όλων των μεγάλων κορυφών του Ολύμπου, ο πρωινός ελληνικός καφές υπό τους ήχους των αγαπημένων μου ραδιοφωνικών σταθμών, η ξεκούραση στην ταράτσα με ένα ζεστό φθινοπωρινό ήλιο, οι βόλτες στο δάσος για ξύλα, το μικρό τζάκι στην γωνία και το μεγάλο παράθυρο προς την ανατολή… όλες ήταν εικόνες και στιγμές που δυσκολεύτηκα πολύ να αποχωριστώ. Αν μπορούσα θα έμενα κι άλλες ημέρες εκεί. Αλλά το νερό τελείωνε και δεν είχα άλλη επιλογή.
Η σημασία του ασύρματου
Η καθημερινή επαφή στον ασύρματο, ακόμα και δυο κουβέντες για 20 δευτερόλεπτα, είναι βάλσαμο στις σόλο πορείες. Για μένα ήταν ακόμα πιο ξεχωριστό γιατί άκουγα γνώριμες φωνές. Οι πρωινές καλημέρες και τα δελτία καιρού του Αλέξη, οι πληροφορίες του Ζαφείρη, τα radio check με τον Πρωτέα, τον Σίμο, τον Νεκτάριο και οι συζητήσεις στο Κανάλι 2 με τον Θέμη, τον Γιάννη, τον Θοδωρή, και τον Κλεάνθη, μ’ έκαναν να μην αισθανθώ μόνος σε κανένα σημείο της πορείας.
Ήταν αλήθεια πολύ σημαντικό για την ψυχολογία μου να ξέρω ότι κάποιος είναι στον ασύρματο εκείνη την στιγμή και μπορεί να ακούσει την κλήση μου σε περίπτωση ανάγκης. Μου έδινε σιγουριά το γεγονός ότι ο ασύρματος μέσω APRS μετέδιδε το στίγμα της θέσης μου κάθε 10 λεπτά. Χάρηκα γιατί είδα από πρώτο χέρι την σημασία και το εύρος κάλυψης του ραδιοδίκτυου της ΕΟΔ στον Όλυμπο. Σχεδόν σε όλα τα σημεία της διαδρομής είχα παραπάνω από έναν αναμεταδότη να με καλύπτει.
Στο καταφύγιο ανάγκης Κώστας Μιγκοτζίδης
Εδώ με τον αγαπητό φίλο και συνάδελφο στην ΕΟΔ, τον Γιώργο Λάκια, που ήρθε να με βοηθήσει να κάνουμε μαζί ένα κομμάτι της διαδρομής. Πίσω μας, κρυμμένο πίσω από τα σύννεφα και τις έντονες καιρικές συνθήκες βρίσκεται το καταφύγιο ανάγκης του Αγίου Αντώνη, ένα δείγμα του μικροκλίματος που συχνά επικρατεί στον Όλυμπο.
Το καταφύγιο ανάγκης Μιγκοτζίδης κουβαλά ένα όνομα με μεγάλη συναισθηματική αξία για την ΕΟΔ. Ο Κώστας Μιγκοτζίδης ήταν ένα από τα καλύτερα παιδιά της οργάνωσης, έμπειρος τμηματάρχης του ΤΟΔ, με συμμετοχή σε πολλές επιχειρήσεις ορεινής διάσωσης. Όσοι τον γνώριζαν μιλούν για ένα άνθρωπο ενθουσιώδη, λάτρη του βουνού και δεινό ορειβάτη, αποφασιστικό και θαρραλέο, με απαράμιλλο χιούμορ, ακόμη και στις πλέον δύσκολες καταστάσεις. Μια άτυχη στιγμή το έφερε να φύγει πρόωρα από κοντά μας κάνοντας αυτό που αγαπούσε, στο μέρος που αγαπούσε, στον Όλυμπο, στις 02/02/2006. Δεκαπέντε χρόνια μετά την τελευταία του ανάβαση, ο Κώστας συνεχίζει να μας εμπνέει με την αγάπη για τον συνάνθρωπο, τον εθελοντισμό και φυσικά το Βουνό. Όπως έλεγε και ίδιος: “Και όποιος αγαπάει πολύ, τι έχει αντάξιο να δώσει; Δίνει τον εαυτό του”.
Η θεά από τα λιβάδια στον νότιο Όλυμπο
Η διαδρομή προς το Λιβαδάκι έχει την εντυπωσιακότερη θέα του πεζοπορικού. Ειδικά στο κομμάτι κοντά στην Μεταμόρφωση, αντιλήφθηκα για πρώτη φορά με τα μάτια μου την πραγματική έκταση του Ολύμπου. Από την μία πλευρά έβλεπα την κορυφογραμμή του Σχολιού μέχρι την Σκάλα, τον Γολγοθά, τα Ζωνάρια, τον Μύτικα, το καταφύγιο του Κάκκαλου, τον Λαιμό, την Σκούρτα, το Γομαροστάλι, τον Στράγκο και όλη την βουνοπλαγιά μέχρι την θάλασσα. Και από την άλλη τα εντυπωσιακά απάτητα λιβάδια του νότιου Ολύμπου που εκτείνονται σε μια τεράστια έκταση ανάμεσα στις κορυφές.
Εκεί φάνηκε πόσο μικρό μέρος του Βουνού των Θεών είναι ευρέως γνωστό. Ενδεικτικά, ήταν το 1ο σαββατοκύριακο του Οκτώβρη, το διήμερο με τους περισσότερους επισκέπτες για το 2020, με πολύ καλό καιρό. Όμως σε όλη την διαδρομή 11,3 χιλιομέτρων στα λιβάδια του νότιου Ολύμπου, σε μια έκταση σχεδόν 3 φορές την απέναντι πλευρά, συναντήσαμε έναν άνθρωπο, έναν δρομέα που απλά έκανε προπόνηση στην περιοχή και μας χαιρέτισε βιαστικά από μακριά. Στην φωτογραφία διακρίνεται κάτω δεξιά.
Τερματισμός στο καταφύγιο Αγαπητός
Μετά από 14 μέρες στον Όλυμπο, στο τέλος ήρθε και ο τερματισμός! Στις 4 Οκτωβρίου, στις 12.42 ακριβώς έφτασα στο καταφύγιο Αγαπητός, το τελευταίο 12ο καταφύγιο αυτής της μακράς πορείας! Μπορεί να κράτησε παραπάνω από όσο σχεδίαζα, μπορεί να υπήρχαν στιγμές που ένιωθα τα πόδια μου να μην με κρατούσαν από την κούραση, αλλά όλα αυτά σβήστηκαν με μιας όταν αντίκρισα το καταφύγιο του Αγαπητού μέσα στα δέντρα. Η συνειδητοποίηση ότι δεν ήταν απλά ένα επόμενο καταφύγιο, αλλά ΤΟ τελευταίο καταφύγιο, εκείνο που σηματοδοτούσε την εκπλήρωση του μεγάλου στόχου, με γέμισε με δύναμη. Μόνο φτάνοντας εκεί, ένωσα τα κομμάτια της διαδρομής σαν πάζλ στο μυαλό μου και αναλήφθηκα για πρώτη φορά τι είχα καταφέρει.
Ευχαριστίες
Εκτός από την πολύ όμορφη εμπειρία, το πεζοπορικό κατάφερε να πετύχει ένα άλλο σημαντικό μέρος του στόχου του: να μαζέψει 2.095 ευρώ για τα μέλη της ΕΟΔ! Με αυτά τα χρήματα οι εθελοντές της οργάνωσης αγόρασαν ορειβατικό εξοπλισμό, πομποδέκτες, κεραίες και εργαλεία που θα χρησιμοποιηθούν για να καλύψουν άμεσες ανάγκες κατά την διάρκεια μιας επιχείρησης έρευνας και διάσωσης. Ταυτόχρονα, μέσα από της σελίδες στα Social Media, δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες της διαδρομής και κείμενα που προσπάθησαν να αποτυπώσουν την ομορφιά του Ολύμπου και τα συναισθήματα που γεννιούνται κατά την διάρκεια μια τέτοιας προσπάθειας. Η ανταπόκριση στο εγχείρημα ήταν πολύ μεγάλη και σίγουρα έπεται συνέχεια τα επόμενα χρόνια.
Μαζί με τα προαναφερόμενα άτομα, θα ήθελα μέσα από την καρδιά μου να ευχαριστήσω την Ελένη Γερούδα και την Μένη Κουρκουτά από τα γραφεία της ΕΟΔ, τον δημοσιογράφο-περιπατητή Παντελή Τζερτζεβέλη, τον Σωτήρη Κυριακίδη, τον Στέλιο Γκίκα, την Μαρία Νικολαΐδου, την Αναστασία Παναγιωτοπούλου, τον Νίκο Κουνατίδη, τον Μάνο Καπετάνη, την Μαρία Πετρίδη, τον Δημήτρη Γουλιόπουλο, τον Ισαάκ Αδαμίδη και φυσικά τους χορηγούς που στήριξαν από την πρώτη στιγμή το εγχείρημα: τα καταστήματα Πετρίδης, Vita4You, Earhealth, και Monosi Group.
Ειλικρινά χωρίς όλους εσάς το πρότζεκτ δεν θα έφτανε ποτέ εκεί που έφτασε!